Mér finnst að pilturinn eigi að byrja á því að læra fjármálahagfræði áður en hann byrjar að ganga um völundarhús fjármálanna og gaspra.
Jóhann Þorvarðarson skrifar:
Ef Fréttablaðið ætlar að láta taka sig alvarlega verða leiðaraskrifarar að hafa þekkingu á efninu sem skrifað er um. Upp á þetta hefur vantað. Lesandinn er ekki endilega sjálfur inn í málum þannig að hann geti metið framsettar fullyrðingar. Þá er hættan sú að vitleysa sé öpuð eftir.
Í nýlegum pistli um íslensku ríkisbankana skrifar Hörður Ægisson viðskiptafréttamaður blaðsins af vanþekkingu. Á einum stað fullyrðir pilturinn ranglega að lægri ávöxtunarkrafa ríkisins til bankanna, en almennir fjárfestar gera hugsanlega, leiði til lægra verðmats hlutabréfa í bönkunum. Þetta er stór misskilningur hjá guttanum. Hið gagnstæða er ágætlega rökstutt í fræðibókum í fjármálahagfræði fyrir byrjendur við háskóla vítt og breitt um heiminn. Fræðin eru studd handbærum stærðfræðiformúlum.
Í greininni er fleira aðfinnsluvert eins og að ávöxtunarkrafa íslenskra banka eigi að taka mið af meðaláhættu evrópskra banka. Þetta er rangt. Inn í áhættumat koma fjölmargir þættir sem eru séríslenskir og vega þeir ýmist upp eða niður á við þegar ávöxtunarkrafan er formuð. Nægir þar að nefna sem dæmi íslensku krónuna og íslenskan fjármálamarkað. Guttinn færði engin efnisleg rök sem mark er takandi á fyrir því að ávöxtunarkrafa Bankasýslunnar, sem fer með málefni ríkisbankanna, sé of lág eða of há. Leiðarinn er vondur og hefði mátt missa sín!
Mér finnst að pilturinn eigi að byrja á því að læra fjármálahagfræði áður en hann byrjar að ganga um völundarhús fjármálanna og gaspra. Sækja má ágæt námskeið hjá hagfræðideild Háskóla Íslands.