Guðrún Eva Mínervudóttir skrifar fína grein í nýjasta tölublað Vinnunnar sem ASÍ gefur út.
Hér er stuttur kafli greinarinnar:
„Í þeirri stórmerku pistlaröð Fólkið í Eflingu var eitt sinn rætt við unga konu sem vann við að þrífa á elliheimili. Hún sagðist smám saman hafa gert sér grein fyrir því hvað þrif eru mikilvægt og göfugt starf og mikill grundvöllur mannlegrar reisnar og vellíðunar. Ég horfði á myndina af henni, brosandi og klæddri hvítu stofnanalíni, og hugsaði: Þessi stúlka er andlegur risi. Ef einhver á skilið að vera á ofurlaunum þá er það hún. Það er að segja: ef ofurlaun væru einhvers virði í sjálfu sér en ekki sá vandræðalegi misskilningur sem þau eru.
Fólk ætti ekki að þurfa að berjast fyrir mannsæmandi launum. Það ætti að vera sjálfgefið að í skiptum fyrir átta tíma vinnudag (og þótt tímarnir væru aðeins sex eða fjórir) getum við lifað án þess að hafa áhyggjur af beisikk afkomu. Á hinn bóginn eru verkföll, jafn óþægileg og óhentug og þau kunna að vera, svo vitundarvekjandi; vegna þess að þau varpa ljósi á það hversu háð við erum framlagi hvers annars. Engin störf eru ómerkileg. Öll störf eru mikilvæg, göfug og góðra gjalda verð. Með örfáum undantekningum: Ekki vildi ég til dæmis þiggja laun úr klóm gamma. Eða vera talsmaður risa-matvælaframleiðanda sem boðar að aðgangur að drykkjarvatni sé ekki mannréttindi heldur aðeins fyrir þá sem geta borgað. En það er önnur saga.“
Þessi frétt „Þessi stúlka er andlegur risi“ birtist fyrst á miðjan.is.